Norwegia

Podatek wynosi 78 proc. i składa się z dwóch elementów:  28 proc. stanowi podstawowe obciążenie, jakiemu podlegają wszystkie przedsiębiorstwa w tym państwie (CIT), zaś 50 proc. to stawka za eksploatację złóż surowców energetycznych na terenie Norwegii. Podatnik ma prawo odliczyć od podstawy opodatkowania poniesione wydatki, związane z prowadzonymi pracami (np. na badania i rozwój).  Oprócz tego władze nakładają też podatki środowiskowe, związane z wydobyciem węglowodorów (od emisji dwutlenku węgla i tlenków azotu): podatek od emisji CO2 podczas prac wydobywczych w roku 2012 wynosił 0,49 NOK/m3 gazu i w 2013 ma wzrosnąć dwukrotnie; podatek od emisji NOx został ustalony na poziomie niecałych 17 NOK/kg, natomiast firmy które przystąpią do specjalnego funduszu, mającego na celu redukcję emisji związków azotu, na lata 2011-2017 płacą stawkę 11 NOK/kg. Podatki te można jednak odliczać od podstawy opodatkowania. Państwo ma również możliwość ustalania referencyjnych cen ropy naftowej, która ma stanowić podstawę do obliczenia wartości podatku, niezależnie od rzeczywistej ceny uzyskanej w transakcji przez podmiot. Jeśli cena transakcyjna jest wyższa, niż cena „urzędowa”, wtedy nadwyżka jest nieopodatkowana. Jeśli cena transakcyjna jest niższa od urzędowej, to i tak podatek trzeba wyliczyć stosując pełną cenę „urzędową”. Norwegia stosuje także tzw. opłaty obszarowe, płacone przez posiadaczy licencji wydobywczych, nakładane w celu zapewnienia optymalnego tempa prac na poszczególnych polach. W pierwszych latach prac na danym terenie podmiot jest zwolniony z tego obowiązku, potem opłata rośnie z roku na rok, od początkowego poziomu 30 000 NOK/km2 do 120 000 NOK/km2 jako wartości docelowej w roku trzecim i w kolejnych.