REKLAMA
Powierzchnia terenu
Proces poszukiwana gazu, zarówno ze złóż konwencjonalnych, jak i niekonwencjonalnych, wymaga zagospodarowania terenu potrzebnego do ustawienia urządzeń wiertniczych oraz innego wykorzystywanego do tego celu sprzętu.
Powierzchnia obszaru zajmowanego przy pracach poszukiwawczych gaz łupkowego pod wiertnie i drogi dojazdowe może wahać się od 0,5 ha do kliku hektarów. W celu ograniczenia ryzyka zanieczyszczenia gleby, podłoże wiertni uszczelnia się betonowymi płytami, wykorzystuje się też nieprzepuszczalne membrany, które izolują powierzchnię terenu.
W przypadku prac na złożach łupkowych zagospodarowywana powierzchnia jest większa niż na złożach konwencjonalnych, co wynika m.in. ze specyfiki zabiegów szczelinowania hydraulicznego, na potrzeby których na terenie wiertni tworzy się specjalne zbiorniki na płyn szczelinujący oraz materiał powracający po zatłoczeniu do odwiertu. Dodatkowe miejsce potrzebne jest też na sprzęt wykorzystywany w zabiegach szczelinowania – pompy i pojazdy. Specyfiką eksploatacji gazu łupkowego jest też potrzeba wykonania dużej ilości odwiertów, co wpływa na globalną wielkość terenu użytkowanego w związku z poszukiwaniem i produkcją paliwa. Przykładowo w Stanach Zjednoczonych tylko na złożu Barnett, którego powierzchnia to około 13 tys. km2, do końca 2010 r. wykonanych zostało niemal 15 tys. odwiertów.
Aktywności związane z pracami wiertniczymi mają charakter okresowy i trwają klika tygodni w przypadku pojedynczego otworu. Jeśli w danej lokalizacji wykonuje się więcej wierceń, wiertnia może znajdować się na danym terenie nawet do kilkunastu miesięcy. Po zakończeniu prac poszukiwawczych wylot odwiertu jest zabezpieczany głowicą eksploatacyjną, a teren wokół wydzielonego obszaru poddawany jest rekultywacji. W przypadku, gdy nie dojdzie do eksploatacji całość terenu wiertni poddawana jest kompletnej rekultywacji, w ramach której przywraca się ją do stanu sprzed rozpoczęcia wierceń.
W przypadku prac na złożach łupkowych zagospodarowywana powierzchnia jest większa niż na złożach konwencjonalnych, co wynika m.in. ze specyfiki zabiegów szczelinowania hydraulicznego, na potrzeby których na terenie wiertni tworzy się specjalne zbiorniki na płyn szczelinujący oraz materiał powracający po zatłoczeniu do odwiertu. Dodatkowe miejsce potrzebne jest też na sprzęt wykorzystywany w zabiegach szczelinowania – pompy i pojazdy. Specyfiką eksploatacji gazu łupkowego jest też potrzeba wykonania dużej ilości odwiertów, co wpływa na globalną wielkość terenu użytkowanego w związku z poszukiwaniem i produkcją paliwa. Przykładowo w Stanach Zjednoczonych tylko na złożu Barnett, którego powierzchnia to około 13 tys. km2, do końca 2010 r. wykonanych zostało niemal 15 tys. odwiertów.
Aktywności związane z pracami wiertniczymi mają charakter okresowy i trwają klika tygodni w przypadku pojedynczego otworu. Jeśli w danej lokalizacji wykonuje się więcej wierceń, wiertnia może znajdować się na danym terenie nawet do kilkunastu miesięcy. Po zakończeniu prac poszukiwawczych wylot odwiertu jest zabezpieczany głowicą eksploatacyjną, a teren wokół wydzielonego obszaru poddawany jest rekultywacji. W przypadku, gdy nie dojdzie do eksploatacji całość terenu wiertni poddawana jest kompletnej rekultywacji, w ramach której przywraca się ją do stanu sprzed rozpoczęcia wierceń.
Zobacz również
Unijne konsultacje społeczne w sprawie łupków
2012-12-21
Komisja Europejska rozpoczęła właśnie konsultacje społeczne w sprawie gazu łupkowego. Wszyscy zwolennicy i przeciwnicy niekonwencjonalnego surowca mogą osobiście napisać do KE w tej sprawie.